Ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, η ουρά αναμονής έξω από τη σκεπαστή ήταν τις περισσότερες φορές μεγάλη. Ειδικά σε ντέρμπι που υπήρχε πιο σοβαρός έλεγχος από την Αστυνομία αργούσαμε αρκετά να μπούμε. Θυμάμαι κάποιοι που είχαν διαρκείας επειδή δε λειτουργούσε το σύστημα που τα ακύρωνε, έμπαινε ο πρώτος και μέσα από τη χαραμάδα της θύρας 10 που ήταν συνήθως κλειστή, το έπαιρνε ο επόμενος για να μπει. Πιστεύω ποτέ δε γνώριζαν πραγματικά οι αρμόδιοι του γηπέδου πόσος κόσμος βρισκόταν στις θύρες 9-11 σε ώρα αγώνα.

Έχοντας περάσει τον έλεγχο, βηματάκι βηματάκι φτάναμε στο μπροστά μέρος, στον εξώστη πίσω από τα πανό. Όλη η εξέδρα πάνω έμοιαζε πάντα φουλ γεμάτη αλλά ποτέ δε μέναμε εκεί, πάντα υπήρχε ένα μέρος να μας περιμένει για να βλέπουμε στοιχειωδώς καλά! Και ούτε λόγος για να κάτσεις σε εξέδρα ορθίων, πόσο μάλλον πριν μπουν αναγκαστικά τα καθίσματα ελέω ΟΥΕΦΑ.

Smartwatches μπορεί να μην υπήρχαν τότε αλλά τ’ αφτιά μας σφυρίζανε σε κάθε γκολ από τα ντισιμπέλ! Ο ρυθμικός ήχος από το τύμπανο, τα καπνογόνα που καίγανε τριγύρω, η νεκροκεφαλή στη θύρα 10, τα συνθήματα, τα “λάφυρα” ανάποδα κρεμασμένα, τ’ αλάνια σκαρφαλωμένα πάνω στα κάγκελα, η μυρωδιά από το γρασίδι και όχι μόνο δημιουργούσαν μία αξέχαστη βιωματική εμπειρία που αντίστοιχή της μπορείς να βρεις μόνο στη λατινική Αμερική στις μέρες μας!